Jarowit-Jaryło


W dwu miejscach Słowiańszczyzny połabskiej w pomorskiej Wołogoszczy i w Obli (Havelberg) - grodzie nadłabskiego plemienia Brzeżan,zażywało czci bóstwo nazywane Jarowitem ( w zapisach niemieckiego pochodzenia Gerovit,Herovith). Nazwa tego bóstwa nie budzi watpliwości. Powstała ze rdzenia jar-, jaro- co znaczy tyle co siła,surowosc. Zbieżne kompetencje wojskowe i analogiczna budowa imion Jarowita i Świetowita nie tyle każą przyjac ich tożsamość,ile bliskoznacznosc ich obu z najwyższym bóstwem,Perunem. Można spróbowac sladem Iwanowa i Toporowa wzmocnic to stwierdzenie folklorem słowianskim i porównawcznym. Punktem wyjjsciowym dla tych badaczy jest tekst zapoisany w 1846r na Białorusi,mówiący o Jaryle,młodziencu w białej szacie,z głową ludzką w prawej ręce,z kłosami żyta w lewej,w wiencu z ziół i na białym wierzchowcu. Obrzed odbywajacy się 27 kwietnia polegał na przebieraniu młodej dziewczyny w ubranie Jaryły,sadzaniu jej na konia uwiazanego do słupa i śpiewaniiu do niej : "Włóczył sie Jaryło / Po całym swiecie / Rodził żyto w polu / Płodził ludziom dzieci / A gdzież on nogą / Tam żyto kopą / A gdzież on ziarnie / Tam kłos zakwitnie" W serii wyrazów kultowych oprócz Jarowita i Jaryły jest też Jarun ,jakiś idol ruski w tej nazwie raz zapisany w Latopisie suzdalskim,oraz wyrazy pospoloite odnoszace się do zjawisk wiosennych : ruski jarovoj - wiosenny , polski jare i ruski jarovoje - wiosna i wiele innych aż z południowej Słowiańszczyzny. Stricte

Autorka Tekstu : Lunulka
Strona wykonana przez Wolfa, kopiowanie zabronione, chyba że za zgodą autora.